Mevr Lieve Mevr Lieve
Mw. Annie Lieve-van Dijl (Pruylenborg 178) werd in 1923
geboren in Hardinxveld als tweede in het gezin, broer Bob was
haar voorgegaan. Ze was de dochter van de hoofdonderwijzer.
Vanuit Hardinxveld verhuisden ze naar Zwijndrecht waar ze
haar man Cornelis Lieve leerde kennen. In 1947 trouwden ze
met hem. Financieel waren het moeilijke tijden totdat Cornelis
een vaste betrekking kreeg bij Van Leeuwen Buizen. Al gauw
kwamen er kinderen, vier in totaal, drie jongens: Gerrit, Nico
en Kees en één meisje: Heleen. Dat zorgde ervoor dat Annie de
handen vol had aan het huishouden. Ze was op maandagen de
hele dag met de was bezig en de strijk die volgde was ook niet
mis. Hoewel ze een druk huishouden had, maakte ze ook bijna
al de kleren van de kinderen zelf. Annie en haar man hielden
van reizen. Iedere zomer gingen ze twee weken in het
buitenland kamperen. Stelt u zich voor: nauwelijks rijkswegen,
geen Gotthardtunnel, vier kinderen in de auto waarvan de
jongste op de handrem moest gaan zitten, en dan naar
Zwitserland. En na afloop alles weer schoonmaken en
opruimen. Behalve de zorg om haar eigen gezin bezocht Annie
haar ouders en schoonmoeder meerdere malen per week ook al

werden ze goed verzorgd in het bejaardentehuis. Al op jonge
leeftijd kreeg Annie met lichamelijke mankementen te kampen
die ze manmoedig doorstond. Een heel ingrijpende ingreep
was het plaatsen van een nieuwe hartklep. De hartchirurg
maakte, uiteraard per ongeluk, een gaatje in een bloedvat
waardoor ze ternauwernood aan de dood ontsnapte. Genieten
van de oude dag was dus niet altijd gemakkelijk. Dat werd nog
lastiger toen haar man echt oud begon te worden. Hij werd
lichamelijk zwak en was vaak gedeprimeerd. Ze deed alles
voor hem en probeerde de moed erin te houden. Toen hij op 89
jarige leeftijd, na 66 jaar huwelijk overleed, was dat een zware
klap voor haar waar ze maar moeilijk van herstelde. Net toen
ze wat opgekrabbeld was, kreeg ze een darmafsluiting wat
inhield dat ze verder moest leven met een stoma. Dat vond ze
verschrikkelijk, ook omdat ze afhankelijk werd. Dat
langzaamaan inleveren van haar zelfstandigheid maakte dat ze
steeds minder de deur uitkwam. In plaats van de auto kwam er
een scootmobiel. We zijn aangekomen bij de laatste weken. Ze
had veel pijn. Zondag 4 november ging het mis. Ze deed niet
open voor de thuiszorg, ze bleek te ziek te zijn om uit bed te
komen. Veel vocht achter de longen en een longontsteking
waren de oorzaak. Ze was te zwak om die nog te boven te
komen. Zondagmorgen 4 november overleed ze op 95-jarige
leeftijd. Vrijdag 9 november hebben wij haar leven herdacht en
is zij gecremeerd. Op de kaart stond de tekst: ‘In vrede leg ik
mij neer en meteen slaap ik in, want u, HEER, laat mij wonen
in een vertrouwd en veilig huis’ (Psalm 4:9). Tijdens de
afscheidsdienst mocht ik stil staan bij deze tekst en hebben wij
het tegen elkaar gezegd, wij mogen gelovend vertrouwen dat
Annie nu voorgoed opgenomen is in dat veilige huis van God.
Met vriendelijke groeten, ds. Eric Matser
terug