in memoriam Ria Visser

in memoriam Ria Visser
In Memoriam: Ria Visser-Mostert
Op 13 december 1946 in een zeer strenge winter werd Ria geboren als één van een tweeling. Samen met haar tweeling broer Wim groeide ze op. In 1969 trouwde Ria met Piet een goede vriend van tweeling broer Wim. En Wim trouwde met een goede vriendin van Ria. Uit het huwelijk van Piet en Ria werden twee zonen geboren: Jasper en Wouter. Zij trouwden op hun beurt ook en Piet en Ria werden grootouders van vier kleinkinderen: Joy, Bobby, Isabelle en Maxim. Op dinsdag 7 maart jl. werd hun jongste kleinzoon Maxim geboren. En wat was Ria blij dat ze haar kleinzoon op donderdag 9 maart nog in haar armen mocht houden. Haar laatste grote wens ging in vervulling. Maar wat is het dan ook intens verdrietig als een dag later, vrijdag 10 maart, Ria haar aardse leven moest afleggen. Nieuw leven en dood zo dicht op elkaar, slechts drie dagen van elkaar verwijderd. Tijdens de dankdienst voor haar leven hebben we stil gestaan bij 1 Korinthe 13, dat grootse lied, het hooglied over de liefde. Dit gedeelte is ook gelezen tijdens de bruiloft van Piet en Ria. En wat is het dan moedig en getuigt het van geloof dat Piet en Ria uitgerekend tijdens de dankdienst van Ria dit gedeelte weer wilde laten horen. Nadat we in vier ‘in memoriams’ uitgebreid hebben stilgestaan bij het leven van Ria, waarbij elke keer naar voren kwam dat muziek als een rode draad door haar leven liep, hebben we stilgestaan bij de woorden: Geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde. Als we deze tekst letterlijk vanuit het Grieks vertalen staat er: Maar nu blijft (het staat in het enkelvoud) geloof, hoop, liefde. Het zijn drie aspecten, die in wezen een eenheid vormen, een drie-eenheid. Geloof, hoop en liefde zijn dan ook de drie kwaliteiten van God zelf. Het is een voorrecht om zoals Ria heel je leven te kunnen blijven geloven. Ondanks al de teleurstellingen van het ziek worden, van de ene naar de andere behandeling die niet aansloeg, van de constante onzekerheid, van het jarenlang leven tussen ‘hoop en vrees’, om uiteindelijk het leven noodgedwongen te moeten opgeven. Het leven opgeven, niet het geloof! Want zelfs op haar sterfbed in de hospice in Dordrecht heeft ze getuigd van haar geloof. Voordat ze stierf mocht ze even in de hemel kijken. En ze wist dat het goed was. Tot een paar weken voor haar overlijden bleef Ria zingen van haar geloof, onder andere bij haar koor Con Amore, waar ze meer dan 37 jaar lid van is geweest, waarvan vele jaren ook als voorzitter. Zaterdag 18 maart moesten wij definitief afscheid nemen van Ria en haar begraven op de begraafplaats aan de Jeroen Boschlaan in het geloof dat Ria nu zelf door haar en onze Hemelse Vader is thuis gehaald. Want ook voor haar heeft onze God ‘een eeuwige woning’ bereid. God heeft haar vastgehouden tot over dood en graf heen en daarom staat er boven haar kaart: ‘Uw genade is mij genoeg’.
Ds. E.G. (Eric) Matser
 
terug